We schotende week in met een sufdagje. De vrienden afgezet bij de sauna, waarna ik huiswaarts trok om al heel wat praktische zaken in orde te brengen. Zo maakte ik het survival-package al in orde van ISYY, de studentenvereniging. Met een pakketje voor thuis, mijn trouwe vriend en het pakket trok ik richting campus om al die dingen in orde te gaan brengen. Na stop 1, de post, stop 2, ISYY belandde ik op de campus om nog wat handtekeningen te scoren. Ik bedacht niets beters dan achteraf nog bij de muziekwinkel te passeren voor de handtekening van de verkoper. Hij was altijd zo vriendelijk dat ik hem wel moest vragen om te signeren.
Ik mocht ook maandag mijn laatste postpak ook gaan halen bij de lokale supermarkt. Dubbel gevoel natuurlijk, sinds het het laatste is. Tja, schoon liekes duren het kortst. Danku mama en papa weeral!
Thuis dan nog wat badgekes naaien op de rugzak en een draagriem maken voor menne vriend de guitarlele.
Dan werd ik dinsdag wakker van een hels lawaai. Mijn kamer in lichterlaaie van een zwaailicht buiten. Daar stond, nadat ik mijn ogen 38280 keer uitwreef, de meest gigantische tractor/sneeuwruimer die ik OOIT had gezien. Het sneeuwde terug. Alles was een week voordien gesmolten, terug aangevrozen en nu besloot moeder natuur er nog een laag sneeuw over te kappen. En met een laag sneeuw bedoel ik EEN LAAG SNEEUW. Gemakkelijk 10cm erbovenop. Ni normaal. Wel een ervaring natuurlijk. Alles terug wit.
Dan maar terug trotseren hé, Demi en Liana hadden me gevraagd om een tafel en een bed te komen verhuizen, dus dat deden we dan maar. Samen nadien een studeersessie houden en den avond goe afsluiten.
Woensdag ontmoette ik de vriend van Kira, de roommate van Demi. Manu genaamd, een fantastische kerel die enorm goed kan koken, vergeleken met mezelf dan ;). Hij mocht dan ook mijn trouwe vriend signeren. Na een goede wandeling doorheen de dag, zo breek je ook dat werkgerelateerde ritme een beetje, besloot ik om eten te maken op het appartement van Kira en Demi. Nu ga ik wel eerlijk toegeven, hoe erg het ook is om vlees te eten, het is best vergelijkbaar met vegetarische varianten tegenwoordig. Ik heb er geen drang naar, integendeel, maar ik vond het zeker niet slecht. Voor een van de eerste keren at ik kip! Ik was eigenlijk meer aan het sukkelen met dat vlees van dat verschrikkelijk ambetant botje te krijgen dan het echt op te eten. Maarja, ervaring erbij. Vergezeld door ovengeroosterde patatjes en groentjes was dat ook weer geslaagd.
Dan kwam het volgende onderwerp aan bod. Het International Dinner stond donderdag op de planning. Arno had al heel wat voorbereidingen getroffen en was van plan een lange kookdag te houden die dag om dan alles mee te nemen. Dat werkte! Van 1 tot 5 koken en dan in alle haast vertrekken, het is er me toch eentje hoor. Love you Arno.
Ik had mezelf niet ingeschreven, ik acht mijn kookkunsten daar niet capabel genoeg voor. Ik wil de Belgische keuken geen schande aandoen. Ik liet het maar over aan makkeraad Arno.
’s Avonds ging ik toch wel piepen, trouwe vriend in de hand, om eens te kijken wat er allemaal geserveerd werd. Enorme buffetten, ongeziene hoeveelheden, zowel qua sfeer als eten. Fantastisch! Nadien de avond afgesloten in de zaal met volksdansen, stevige nummers en ook de kabouterdans als vertegenwoordiger van de Belgische volksdanscultuur. Potdorie.
Wanneer je dit leest zal ik waarschijnlijk aan het inpakken zijn, op weg zijn of op een cruiseschip zitten. Wens me een behouden reis, veel plezier en tot de volgende vriendschapjes!
Ook weer een kort blogpostje omwille van de drukte en eenvoudigheid der dagen ;)
Tok
Reactie plaatsen
Reacties